#6 Is dit alles…?

‘Is dit alles? Oehoehoe…’ zong Henny Vrienten in 1982 met de band Doe Maar. ‘Een kind, een huis, een auto en elkaar’. Voor ICT-manager Floris sloeg die tekst de spijker op zijn kop. Want was dit het nou? Of wachtte er ergens iets veel groters, spannenders, en meeslependers? 

Wat nou als? 

Floris was een vrolijke veertiger die het goed voor elkaar had. Toevalligerwijs was hij ooit in de ICT terecht gekomen en leidde soepel een team van 40 mensen bij een hip mediabedrijf, had een fijne relatie, twee makkelijke kinderen, tijd voor hobby’s én zorgde liefdevol voor zijn bejaarde moeder. Toch knaagde er iets.  De ‘Is dit alles?’-vraag. Onrust. Iets waar een groot deel van mijn cliënten mee worstelt. Wat als ze hun kinderdroom achterna waren gegaan en botenbouwer, filmregisseur of leerkracht waren geworden?  

Negen levens 

Ook Floris had een sluimerende droom: als basgitarist van een beroemde rockband op de bühne staan, haren los en rammen op de gitaar. Een groot contrast met zijn huidige bestaan. Als we al onze ambities zouden volgen, zouden we wel negen levens nodig hebben. Toch is rigoureus opnieuw beginnen, hoe aantrekkelijk ook, zelden de beste oplossing. Beter is het om de onrust te onderzoeken en te kijken wat je mist – en hoe je dat kunt toevoegen. Vaak zitten de elementen van een droom al in je leven, alleen zie je dat niet meer.  

Subtiele verschuiving 

De krachtigste verandering zit vaak in een subtiele accentverschuiving. Vergelijk het met het aannaaien van een nieuwe knoop: ineens oogt je oude jasje weer fris en eigentijds. Zo werkt het ook met je loopbaan. Soms zit de vernieuwing niet in een compleet andere richting, maar in een kleine aanpassing: dezelfde functie bij een andere organisatie, een betere klik met je leidinggevende, minder reistijd (met stip op nummer 1!) of simpelweg een frisse blik op je werk. 

Tijdens het traject ontdekte Floris wat hem écht energie gaf: leidinggeven, korte lijnen en zijn liefde voor techniek. En precies die elementen zaten al in zijn huidige baan. Door daar opnieuw de schijnwerpers op te zetten, groeide zijn waardering voor wat er al was. Hij voelde zich zelfs dankbaar voor hoe zijn leven zich had ontvouwd. Zijn rocksterrendroom? Die bleek niet afgedaan, maar verhuisde naar een ander podium. Vanaf dat moment speelde hij – figuurlijk – weer de sterren van de hemel op zijn werk en – letterlijk – thuis wat vaker de met versterker open, meespelend met dat gouden ouwe nummer van Doe Maar.