Dit verhaal gaat over hoe loyaliteit aan je werkgever in de weg kan staan bij een nieuwe stap in je loopbaan.
Ook al is het arbeidscontract een zakelijke overeenkomst, er spelen allerlei bewuste en onbewuste emoties mee in de onderstroom. En dat kan ook niet anders. Het gaat ook om verbinding op een ander niveau. Vaak hoor ik woorden als committent, bezieling, samen staan voor de goede zaak, kunnen bijdragen, jezelf ontwikkelen en groeien door de projecten heen.
Meer werkgeluk door lekkere koffie?
Onlangs schreef Japke-D Bouma in haar NRC-column over werkgeluk. ‘Wat maakt jouw werk de moeite waard?’ was de vraag aan haar lezers. Ze werd overstelpt met warme reacties, die duidelijk schetsten: werk is veel meer is dan een zakelijke transactie.
Lezers gaven aan over veel zaken dankbaar te zijn; verse-bonen-koffie, een historisch pand, de fietstocht ernaartoe, even bijkomen van het drukke gezinsleven thuis. Maar één aspect valt echt op: het woord SAMEN.
We zijn vooral blij met onze collega’s.
Ook wel gelijkgestemde gekkies genoemd, die in goede en slechte tijden naast ons staan. En precies hierom is het zo moeilijk om los te komen van je werkgever en te switchen van baan.
Zo vertelde één van mijn coachees me dat ze al 23 jaar bij dezelfde club werkt. Ze noemt het zelf geen werk meer. Het voelt voor haar als een relatie, een huwelijk, een verbintenis voor better & worse. Dus toen haar werkgever een reorganisatie aankondigde en haar baan na zoveel trouwe dienstjaren op de tocht stond, had ze verdriet. Liefdesverdriet.
Werk is niet altijd leuk, het wordt straks vast weer beter’
We merken hoe taai het voor haar is om afstand te nemen. Bij herhaling blijft het thema terugkomen. Ze wil wel weg, voelt dat het tijd is voor een nieuwe wending, maar kan haar loyaliteit naar de werkgever maar niet opgeven en blijft in de overtuiging ‘ik kan toch niet zomaar weggaan?’.
Ze verzint redenen waarom het goed is om te blijven, zoals:
• werk is niet altijd leuk, het wordt straks vast weer beter
• ik moet me niet zo aanstellen
• ik kan hier nog veel leren, echt waar hoor
• mijn collega’s rekenen op mij, ik kan nu echt niet weg
Dan vraag ik haar om een brief te schrijven naar haar werkgever. Een brief om te vertellen dat ze ‘het uit gaat maken’. Met alle emoties erop en eraan. En zelfs met lipstick-kusjes, parfum of stickertjes, mocht dat nodig zijn. Triomfantelijk leest ze me in de volgende sessie haar brief voor. Het heeft de lucht geklaard en haar emoties verhelderd. Ze heeft letterlijk ruimte gecreëerd om van een afstandje naar haar werk te kunnen kijken en haar gevoelens serieus te nemen. Versturen van de brief is niet meer nodig. ?
Hoe staat het met de houdbaarheidsdatum van jouw loyaliteit?
Ben jij wel eens te loyaal geweest aan je werkgever of ben je dat misschien nog steeds? Het is interessant eens na te gaan en op te schrijven wat jij zou willen veranderen. Ik ben benieuwd tot welke inzichten je komt! Mail me gerust!
Dit is nummer 1 van 10 verschillende en bijzondere verhalen in het kader van mijn 10-jarig jubileum.